کرمان امین-محسن قائمی؛ در کشورِ ما به دلیل نبود استعدادیابی و استعدادپروری سیستماتیک، بخش عظیمی از رشد و بالندگی استعدادها منوط به شرایط محیطی، پشتکارِ فراتر از حد معمول و البته شانسِ بالاست؛ در این میان آن کسانی که محیط زندگی‌شان مناسبِ پرورش استعدادشان نیست، کلاهشان پسِ معرکه است؛ بازیگری را در سطح اول کشور در نظر بگیرید که در روستایی دور افتاده به دنیا آمده باشد و یا سوارکاری در خانواده‌ای فقیر و… . من فکر می‌کنم امثال علیرضا بیرانوندها و حسینِ پناهی‌ها و… در این کشور بسیار است اما همه از شانس، پشتکار و یا فرصتِ «دیده شدن» برخوردار نیستند و مجبورند به جای گذراندن عمر در مسیرِ استعداد و علاقه‌شان، درگیر روزمرگی و اشتغال‌های غیرِ مرتبط باشند.
اکثرِ قهرمانانِ شهرِ خودمان نیز از این قاعده مستثنی نیستند، من و حتماَ شما نیز، استعدادهایی در زمینه‌های مختلف می‌شناسیم که حقشان ایستادن بر قله‌های افتخار بوده است، اما در این شهر درگیر روزمرگی‌ها شده‌اند، مثلاً قهرمانی در ورزش‌های زورخانه‌ای می‌شناسم که در چرخه بازیافتِ زباله مشغول است و یا بازیگری خارق‌العاده که مغازه‌دار است. به نظر می‌آید یکی از مهمترین موانع شایسته‌سالاری در کشورمان همین عدمِ وجود سیستمِ کارآمدِ استعدادیابی و استعدادپروری است.
در این میان اندک ستاره‌هایی نیز وجود دارند که پشتکارِ فردی اندکی از بدشانسی و جبر جغرافیایی را برایشان جبران کرده است، یکی از آن‌ها، قهرمان کشور در در رشته تیراندازی به اهداف پروازی، دوستِ خوبمان، جناب آقای محمد عبدالله زاده است.
قبل از عید او را در صف نانوایی دیدم؛ صفی که البته کرونا باعث شده بود شکلِ تنفرآمیزِ «صف بودن» نداشته باشد و دورادور احوال همدیگر را پرسیدیم؛ از مسائلی گلایه داشت؛ از او خواهش کردم که وقتی برای مصاحبه بگذارد و با روی باز پذیرفت. گفتگو قبل از عید انجام شد اما مشغله‌های من باعث شد که اکنون آماده انتشار شود. از بابتِ تأخیر از او عذرخواهم. مصاحبه کرمان امین با قهرمان تیراندازی کشور، محمد عبدالله زاده، تقدیمِ شما:
*سلام و وقت بخیر؛ لطفاً خودتان را معرفی کنید و بفرمایید که چگونه در مسیر تیراندازی قدم گذاشتید؟
سلام به شما و همه مخاطبانِ شما. من محمد عبدالله‌زاده مشیزی هستم؛ از کودکی علاقه زیادی به تیراندازی داشتم و از ۱۸ سالگی ورزش تیراندازی به اهداف پروازی را به صورت حرفه‌ای آغاز کردم. مشوق اصلی من در این راه خانواده‌ام بودند و با سختی‌های زیاد و البته از روی علاقه، تاکنون توانستم عناوینی هم بدست بیاورم.
*درباره تیراندازی به اهداف پروازی کمی توضیح دهید.
تیراندازی به اهداف پروازی از سه ماده تشکیل شده است که تراپ، یعنی رشته اختصاصیِ من، یکی از آن‌ها است؛ این رشته به شدت مهیج است و هماهنگی عصب و عضله نقش بسیار زیادی در آن ایفا می‌کند. در این رشته، بشقابکی سفالی به قطر ۱۱ سانتی متر با سرعتی حدود۱۲۰ کیلومتر بر ساعت در زاویه و ارتفاعی که تیرانداز از آن اطلاعی ندارد، پرتاب می‌شود و تیرانداز باید در کمتر از نیم ثانیه بشقابک را مورد اصابت قرار بدهد. در مسابقات رسمی این رشته برای هر تیرانداز ۱۲۵ بشقابک پرتاب می‌شود و با توجه به تعداد بشقابک‌های مورد اصابت قرار گرفته شده، میزانِ موفقیتِ تیراندازها محاسبه می‌شود.
*مهمترین عنوان‌هایی که تاکنون بدست آوردید چه بوده است؟
عناوین کشوری که کسب کردم قهرمانی فینالِ فینالست‌های کشور در سال۹۶، قهرمانی و دو نایب قهرمانی انفرادی کشور ۳ قهرمانی و ۲ نایب قهرمانی تیمی کشور
*از هدف‌هایتان و از سختی‌های کار بگویید.
از همان ابتدای کار که وارد این رشته شدم اهداف بزرگی برای خودم متصور بودم و البته همچنان پیگیر آن‌ها هستم. اهدافی مثل دعوت به تیمِ ملی و قهرمانی‌های بین‌المللی؛ من همواره با امید در این مسیر قدم گذاشته‌ام و معتقدم امید مهمترین فاکتور برای رسیدن به هدف است؛ ما که مسیر متفاوتی برای زندگی انتخاب می‌کنیم همواره در معرضِ خطرِ بزرگِ ناامیدی هستیم و من هم خیلی وقت‌ها تا مرزِ بی‌انگیزگی پیش رفتم. دلایل مختلفی برای این مسئله وجود دارد، مثلاً هزینه‌های زیاد، نبودِ امکانات، رقابت‌های نابرابر و البته برخی بی‌مِهری‌ها. بی‌مهری‌هایی که البته غالباً ناشی از ناآگاهی است و نه غرض‌ورزی، اما در اصل ماجرا تفاوتی ایجاد نمی‌کند، چون باعثِ کند شدن و یا حتی سدِ پیشرفتِ فرد می‌شود. ورزشِ من متکی به فرد است اما من همواره دغدغه سربلندیِ نامِ شهر و استانم را و ان‌شاءالله در آینده کشورم را داشته‌ام. به نظرم هیچ افتخاری بالاتر از این نیست که به بهانه موفقیت یک فرد، پرچمِ کشورش به اهتزاز دربیاید.
*تاکنون به تیمِ ملی دعوت نشده‌اید؟
سال ۹۷ بعد از سال‌ها تلاش و تمرین‌های زیاد بیش از هر زمانی به لیست انتخابی تیم ملی نزدیک شدم که مصادف شد با مشمول شدنم برای خدمتِ سربازی. پیگیری‌های متعددی انجام شد که این موضوع مانع رسیدنِ من به تیمِ ملی نشود اما موفق نشدیم و من به مدت دو سال، موفق به شرکت در هیچ تورنمنتِ رسمی‌ای نشدم و بعد از آن هم کرونا باعث شد، ورزش تیراندازی تقریباً به تعطیلی کامل کشیده شود. در این مدت هیچ وقت از تمرین‌های شخصی دور نشدم و آمادگی لازم را حفظ کردم. باید توضیح دهم که این مسئله چندان ساده نیست، چرا که ما در سطح شهرستان و حتی استان باشگاه فعالی نداریم و برای تمرین عمدتاً باید به تهران سفر کنیم.
*وضعیت شهرستان بردسیر در رشته شما چگونه است؟ شما تنها فعالِ این رشته هستید؟
من تنها نیستم و دوستان دیگری نیز هستند؛ آقایان عرب‌زاده و حیدرآبادی که فعالیت جدی دارند، همچنین آقای مسلم میرمحمدی که در سطح ملی و بین المللی چندین مرتبه موفق به کسب عناوین مختلف شده است و در سال ۲۰۱۲ تنها با اختلاف یک امتیاز از المپیک لندن جا ماند؛ قطعاً علاقه‌مندان بسیار دیگری هم وجود دارد که به جهت کمبود امکانات فرصت درخشیدن و شکوفا شدن را نداشتند، همین وجود چند تیرانداز در سطحِ اول کشور باعث شد شهرستان بردسیر برای اولین بار، میزبانی مسابقات کشوری در سال ۹۶ را عهده‌دار شود و این مسئله حتی در سطح استان نیز بی‌نظیر بود؛ اما متاسفانه این میزبانی ادامه‌دار نبود؛ به هرحال به خاطر تلاش‌های دوستان، بردسیر می‌توانست به عنوانِ یکی از قطب‌های رشته تراپ در سطحِ کشور مطرح شود. در واقع این رشته می‌توانست به عنوانِ یکی از برندهای شهرستان برای بردسیر نام‌آوری کند، اما نشد.
*چرا نشد؟
من حس می‌کنم که اهتمامِ جدی در این زمینه در میان مسئولان وجود نداشت و نشد.
*لطفاً بیشتر توضیح دهید؛ به هرحال این مسئله در جایگاه خود، پتانسیل خوبی برای شهرستان محسوب می‌شده است؛ چرا نشد؟
ببینید در ماه های گذشته بعد از هشت سال وقفه به دلایل مختلف، لیگ برتر تیراندازی به اهداف پروازی کشور برگزار شد، ما، یعنی تیراندازهای بردسیری، این مسابقات را موقعیتی برای عرضِ اندام خود می‌دانستیم. یعنی عرضِ اندامِ شهرستانِ بردسیر. تمامِ تلاش خود را کردیم که درقالب یک تیم از بردسیر در لیگِ برتر تیراندازی کشور شرکت کنیم، اما نشد، نه حمایت مالی و نه حمایت اداری شدیم. ما می‌خواستیم در ادامه حرکتی که سال ۹۶ آغاز شده بود دوباره نامِ بردسیر به بهانه این رشته به صدرِ احبار ورزشی کشور بیاید. اما همان‌طور که گفتیم متاسفانه هیچ حمایتی صورت نپذیرفت؛ من و هیچکدام از تیراندازهای بردسیری منتی بر سر کسی نداریم، ما مسئول هر تصمیمی از سوی خودمان هستیم، اما باید بگویم که ما پیشنهادهایی از تیمِ کرمان و حتی تیم‌های استان‌های دیگر داشتیم تا در قالب آن تیم‌ها در لیگ برتر حضور داشته باشیم؛ اما با کمال میل و از صمیم قلب دوست داشتیم در قالب تیمی با نام شهرم در این رقابت ها حضور داشته باشیم؛ با توجه به این که تیراندازهای ما در این رشته مقام‌های کشوری متعددی دارند، انتظار حمایت بیشتر و سرمایه‌گذاری جدی‌تر از سوی مسئولین چندان انتظار نامعقولی نیست.
*دقیقاً توقع دارید چه حمایتی از شما انجام شود؟
این بستگی به تدبیر مسئولین دارد، مثلاً ما تجربه‌های زیادی از ورود بخش صنعت به عنوان اسپانسر به عرصه ورزش شهرستان داشته‌ایم؛ تجربه‌هایی بعضاً موفق و بعضاً ناموفق. با توجه به پتانسیل این رشته تدبیر مسئولین می‌تواند بخش صنعت را قانع کند که ورود به این رشته می‌تواند برای آن‌ها در سطح کشوری نامی دست و پا کند، هزینه این رشته در سطح اول کشور ممکن است قابل توجه باشد اما به نسبت هزینه یک تیم فوتبال یا والیبال در سطح دسته چندم کشور به مراتب پایین‌تر است. ما در صورت حمایت می‌توانیم به عنوان قدم اول در لیگ سال آینده کشور حضور داشته باشیم و بعد در قالب یک برنامه‌ریزی مناسب به استعدادیابی، پرورش استعداد و در کنار آن برنامه‌ریزی برای حضور در عرصه‌های بین‌المللی را داشته باشیم. من به شما قول می‌دهم تیراندازهای شهر ما پتانسیل حضور در المپیک ۲۰۲۴ پاریس را دارند. فقط نیازمند حمایت و برنامه‌ریزی است.
*از شما متشکریم. اگر سخن پایانی هست بفرمایید.
از شما ممنونم. شاید سخنان من برای بعضی مخاطبین رویاپردازانه به نظر آید، اما باور کنید این چنین نیست، همان‌طور که گفتم سه فاکتور مهم نیاز دارد، تدبیر مسئولین در جلبِ حمایت بخش خصوصی، برنامه‌ریزی مناسب و تلاش تیراندازان. حضور تیراندازان بردسیری در المپیک بعدی
