کرمان امین-محسن قائمی؛ این روزها همه اهالی آموزش و پرورش، معلم و دانش‌آموز و مدیر و والدین، از اپلیکیشن شاد و کاستی‌هایش نالان هستند و حق دارند. شاد ضعیف است و نتوانسته به خوبی انتظارات را فراهم آورد؛ اما مسئله‌ای که نباید آن را فراموش کرد توفیق اجباری آموزش و پرورش برای استفاده از ظرفیت بزرگ فضای مجازی است؛ تا قبل از مسئله کرونا، فضای مجازی در مدارس و حتی تا حدی در کتب درسی، نفرین شده، گمراه کننده، بد و اشتباه جلوه داده می‌شد. اما این ویروسِ کوچک باعث شد دوستان از خر شیطان پیاده شوند و بپذیرند که می‌شود این به زعمِ خودشان تهدید را به فرصت تبدیل کرد؛ پس از کش و قوس‌های فراوان شاد رونمایی شد که عملاً به اندازه سایر شبکه‌های مجازی، نظیر واتس‌آپ، کارآیی و سرویس‌دهی ندارد و راستش را بخواهید آموزش به صورت جدی‌تر و البته زیرپوستی همچنان در سایر شبکه‌ها جریان دارد.
به هر حال این سال تحصیلی نیز تمام خواهد شد؛ مسئله وقتی امیدوار کننده است که این شبکه، برای سال‌های آینده تکمیل شود و به کمک مدارسِ فرتوتِ روحی و جسمی بیاید. بچه‌های مردم را صبحِ زود به مدارس می‌کشانیم و وقت‌شان را برای حرف‌هایی هدر می‌دهیم که به راحتی در کانال‌های تلگرامی، ویدئو، پاورپوینت و پی دی اف‌شان خیلی شیک‌تر و مجلسی‌تر پیدا می‌شود. می‌توان بخشی از بار آموزش را به طور روتین و همیشگی، و نه صرفاً در مواقع خاصِ تعطیلی، به شبکه شاد سپرد و از ساعات حضور بچه‌ها در مدارس کم کرد، معلمان بخشی از تدریس‌شان را در شاد انجام دهند و اموری نظیر ارزشیابی، رفع اشکال، توضیحاتِ تکمیلی یا مهم‌تر و… را در کلاس‌های حضوری دنبال کنند. و البته در موارد خاصِ تعطیلی، نظیرِ تعطیلات به خاطر آلودگی هوا، سرما و.. بار بیشتری بر دوش آموزش مجازی گذاشت.
گویا آمار حاکی از این است که در حال حاضر سی درصد دانش‌آموزان کشور در دسترسی به این شبکه، به دلایل گوناگون محرومند. برای آن‌ها نیز می‌توان برنامه‌ریزی دقیقی داشت و با فراهم کردنِ زیرساخت‌ها و تسهیلات، آن‌ها را نیز به آموزشِ مجازی پیوند داد.
به نظرم اگر بعد از ماجرای کرونا، شاد و آموزشِ رسمیِ مجازی فراموش شود؛ نظام آموزشی لگد محکمی به بختِ خود و دانش‌آموزانش زده است.
